Белорусский союз женщин http://grodnobsz.by Сайт Гродненской областной организации ОО "Белорусский союз женщин" Fri, 26 Apr 2019 00:08:26 +0000 ru-RU hourly 1 https://wordpress.org/?v=5.0.4 http://grodnobsz.by/wp-content/uploads/2016/04/cropped-1439916684_gomeltut.by_bszh-32x32.jpg Белорусский союз женщин http://grodnobsz.by 32 32 Утлик Анна Захаровна http://grodnobsz.by/archives/utlik-anna-zaharovna http://grodnobsz.by/archives/utlik-anna-zaharovna#respond Fri, 26 Apr 2019 00:08:26 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4945 Анна Захаровна – участник партизанского движения, родилась 10 сентября 1931 года, жительница  д.Козловичи Зельвенского района.

Воспоминания партизанки Утлик А.З.

 «Я  в свои неполные 12 лет попала в партизанской отряд «Ленинский» Ленинской бригады с июля 1942 по июль 1944 года. Вместе с мамой работали на кухне. Не раз приходилось ходить в разведку в близлежащие сёла.

Многие события и сейчас перед глазами – окопы и воронки, сожженные деревни и слёзы людей. И, конечно же, страшная блокада партизанских отрядов, которые базировались в Липичанской пуще. Одному Богу известно, как мы выстояли в той неравной схватке, как нам удалось вырваться из вражеского окружения. А сколько таких испытаний пережили фронтовики…

            Мы, ветераны фронта и тыла, радуемся, что живем в мире, слышим детский смех, видим счастливые улыбки на лицах земляков».

]]>
http://grodnobsz.by/archives/utlik-anna-zaharovna/feed 0
Шишко Анна Мироновна http://grodnobsz.by/archives/shishko-anna-mironovna http://grodnobsz.by/archives/shishko-anna-mironovna#respond Fri, 26 Apr 2019 00:05:25 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4943 Анна Мироновна – участник партизанского движения,      родилась 1 июля 1925 года на Витебщине, жительница д.Бибики Зельвенского района.  Анна Мироновна была рядовой партизанского отряда №2 бригады имени Кутузова в 1943 году. “Когда-то в большой нашей семье было восемь детей, счастливое детство которых оборвала война. На борьбу с оккупантами поднялись односельчане, родные и близкие мне люди. В лесах организовывались партизанские отряды, в один из которых первым пошел брат Иван. Я и моя старшая сестра Анастасия попали в руки фашистов. К счастью, нам удалось бежать со штрафного лагеря и попасть к партизанам…

Вернулись мы в сожженную немцами деревню и, преодолевая все невзгоды, восстанавливали все с самого начала».

]]>
http://grodnobsz.by/archives/shishko-anna-mironovna/feed 0
Курман Мария Николаевна http://grodnobsz.by/archives/kurman-mariya-nikolaevna http://grodnobsz.by/archives/kurman-mariya-nikolaevna#respond Fri, 26 Apr 2019 00:02:51 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4932 Мария Николаевна – участник партизанского движения, родилась 20 июля 1927 года, жительница г.п. Зельва.  В годы Великой Отечественной войны с 1942 по 1944 годы была связной партизанского отряда имени Буденого бригады ”Победа». Ей тогда было 16 лет. Когда на Зельвенщине начали формироваться партизанские группы, в деревне Дешковичи, откуда она родом, юноши создали подпольную комсомольскую ячейку, секретарем которой выбрали Юлиана  Чака. Тайком собиралась дешковичская молодежь, в составе которой была и Мария, на комсомольские собрания, где обсуждали план действий. Работы хватало: распрастраняли  листовки, собирали патроны, оружие, медикаменты, девушки вязали шерстяные носки партизанам.

Позже ребята пошли в партизанский отряд, а Марию и ее подругу Евгению оставили в деревне добывать информацию и передавать народным мстителям. Мария Николаевна рассказывала, как не раз приходилось им рисковать жизнью. В старой школе размещалась комендатура. Там был создан карательный отряд, который в 1942 году расстрелял голынковских мирных жителей. Несмотря на страх, а тем более на большую безопасность, девушки шли и убирали в комендатуре, чистили для немцев картошку, выполняли другую работу. Понимали, что только находясь рядом с ними, могли добыть ценные сведения. И как радовались, когда в откос летели немецкие эшелоны, организовывались партизанские засады в самых неожиданных для немцев местах.

Хорошей маскировкой для девушек была портниха, жившая во Франкове. Взяв с собой узелок с тканью, они шли к ней шить «обновку». А там рукой подать в медуховский лес, где ждали связные из отряда.

К счастью, подругам удалось выжить в годы военного лихолетья. Хотя немцы очень свирепствовали, особенно когда отступали. Дома Марии, Евгении, как и многих других сельчан, сожгли.

После войны Мария Николаевна восстанавливала разрушенный Минск. И в мирное время вела активную общественную деятельность, на которую отдавала все свое свободное время.Семью создала уже после 30 лет. С мужем прожили счастливые годы, вырастили честных детей.

Дочь Лариса, в которой сейчас живет Мария Николаевна, бережно хранит мамины награды.

]]>
http://grodnobsz.by/archives/kurman-mariya-nikolaevna/feed 0
Нина Ильинична Хомко http://grodnobsz.by/archives/nina-ilinichna-homko http://grodnobsz.by/archives/nina-ilinichna-homko#respond Thu, 25 Apr 2019 23:54:58 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4927 Нина Ильинична, пионер — герой, спасшая знамя пионерской дружины, в годы ВОВ. С июня 1945 года знамя находится в Гродненском историко – археологическом музее. Более сорока лет Нина Ильинична Хомко проработала учителем в Верейковской школе, учила ребят быть честными, смелыми, горячо любящими свою Родину. К боевой награде, медали «За отвагу», прибавились медали «За доблестный труд» и «За трудовое отличие», а также 15 почётных грамот за воспитательную работу.  

На встречах со школьниками бывший пионер – герой неустанно повторяла: «Пусть никогда не повторится это! Пусть дети будут детьми, а не солдатами!». Вся жизнь этой женщины является примером патриотизма и верности родной земле, тем идеалам, которые были заложены в ней с детства. В начале января 2015 года на 86 году Нина Ильинична ушла из жизни. Мы все будем помнить отважную пионерку Нину Хомко, как человека с большим сердцем.

]]>
http://grodnobsz.by/archives/nina-ilinichna-homko/feed 0
Соколова Вера Анатольевна http://grodnobsz.by/archives/sokolova-vera-anatolevna http://grodnobsz.by/archives/sokolova-vera-anatolevna#respond Thu, 25 Apr 2019 23:52:41 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4924 Участница Великой Отечественной войны Соколова Вера Анатольевна находилась на фронте с 10 мая 1943 по 9 мая 1945 г. Вся служба прошла в 450-м дивизионе связи особого назначения, который обеспечивал связь фронта с генеральным штабом в Москве. Работала в основном с шифровками. Демобилизовалась в августе 1946 г. из г. Будапешта и с мужем приехала в г. Волковыск, где были боевые друзья. С марта 1947 г. работала в Волковысском районном узле связи. Трудовой стаж 42 года. За многолетний добросовестный труд награждена орденом «Знак почета», занесена в книгу почета Министерства связи БССР и СССР. В 1978 г. присвоено звание Лучший телеграфист Министерства связи БССР. ]]> http://grodnobsz.by/archives/sokolova-vera-anatolevna/feed 0 Гальвидис Мария Семёновна http://grodnobsz.by/archives/galvidis-mariya-semyonovna http://grodnobsz.by/archives/galvidis-mariya-semyonovna#respond Thu, 25 Apr 2019 23:51:08 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4921 Ей было всего 16 лет, когда в 43-м, после окончания курсов медицинских сестёр, она пришла в военкомат и попросилась на фронт. Её, конечно, сначала не взяли. Но через некоторое время всё же зачислили в 199-й стрелковый полк. Сотни раненых в течение двадцати месяцев чувствовали заботу Машеньки, — так ласково называли её те, кому она возвращала не только здоровье, но и бодрость духа.

В составе третьего Белорусского фронта Мария Семёновна прошла путь через Вязьму, Оршу, Витебск, Прибалтику. Свою первую награду – медаль «За боевые заслуги» она получила 8 марта 1944 года. Мария Семёновна отличалась замечательными человеческими качествами: добротой и внимательным отношением к людям. Об этом свидетельствует вот эта открытка «Благодарность донору».

]]>
http://grodnobsz.by/archives/galvidis-mariya-semyonovna/feed 0
Ботько Мария Петровна http://grodnobsz.by/archives/botko-mariya-petrovna http://grodnobsz.by/archives/botko-mariya-petrovna#respond Thu, 25 Apr 2019 23:49:48 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4918 Участница ВОВ Ботько Мария Петровна в 18 лет ушла в партизанский отряд в составе бригады Пономаренко, которая действовала в лесах Брестской обл. Награждена орденом ВОВ II степени, медалью «За победу над Германией», «Партизану ВОВ». В мирное время выбрала профессию кондуктора пригородных автобусов, очень добросовестно относилась к труду, и передавала трудовой опыт молодежи. За эти трудовые успехи в мирное время награждена медалями «За доблестный труд», а в 1986г. награждена орденом «Трудового Красного знамени». ]]> http://grodnobsz.by/archives/botko-mariya-petrovna/feed 0 Гродненская городская организация «Гродненчанка» продолжает мероприятия в рамках акции «Здоровая семья – здоровая страна» http://grodnobsz.by/archives/grodnenskaya-gorodskaya-organizatsiya-grodnenchanka-prodolzhaet-meropriyatiya-v-ramkah-aktsii-zdorovaya-semya-zdorovaya-strana http://grodnobsz.by/archives/grodnenskaya-gorodskaya-organizatsiya-grodnenchanka-prodolzhaet-meropriyatiya-v-ramkah-aktsii-zdorovaya-semya-zdorovaya-strana#respond Thu, 25 Apr 2019 20:43:33 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4912  25 апреля 2019 г. состоялось торжественное вручение Свидетельства о регистрации первичной организации ГУО «Ясли-сад № 101 г.Гродно» ОО «БСЖ». В присутствии руководителя учреждения Козлович Ж.Н., свидетельство вручила председатель Гродненской городской организации «Гродненчанка» ОО «БСЖ» Луканская И.Э. Председателем первичной организации избрана Якубеня Т.В., руководитель физвоспитания  учреждения образования.

Кроме того, для детей и сотрудников детского сада проведено мероприятие в рамках акции «Здоровая семья – здоровая страна». Мероприятие организовано совместно активом Гродненской городской организации ОО «БСЖ», первичной организации Детской поликлиники № 1 и вновь созданной первичной организацией учреждения дошкольного образования № 101 г.Гродно.

Ирина Луканская рассказала участникам мероприятия об основных целях и направлениях деятельности Белорусского союза женщин.

Психолог поликлиники провел тренинг с сотрудниками «О выявлении и профилактике насилия в семье». Проведена демонстрация фильма об оказании неотложной помощи при угрожающих жизни состояниях, распространены памятки с рекомендациями по здоровому образу жизни.

Специалисты детской поликлиники № 1: врач-иммунолог и врач ЛФК, провели викторину для детей по профилактике заболеваний, провели мастер – класс по дыхательной гимнастике, упражнениям для профилактики нарушений осанки и снижения зрения. Все дети получили раскраски «Будьте здоровы!» от  Гродненской городской организации ОО «БСЖ».

]]>
http://grodnobsz.by/archives/grodnenskaya-gorodskaya-organizatsiya-grodnenchanka-prodolzhaet-meropriyatiya-v-ramkah-aktsii-zdorovaya-semya-zdorovaya-strana/feed 0
З успамінаў вязня Асвенцыма А. М. Юзэфовіч http://grodnobsz.by/archives/z-uspaminau-vyaznya-asventsyma-a-m-yuzefovich http://grodnobsz.by/archives/z-uspaminau-vyaznya-asventsyma-a-m-yuzefovich#respond Tue, 23 Apr 2019 23:36:43 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4900 Мы хочам расказаць пра выдатную жанчыну, быўшую настаўніцу Страчскай школы Юзэфовіч Аляксандру Максімаўну, лёс якой склаўся вельмі драматычна, расказаць, колькі выпрабаванняў выпала на яе долю. 

Да Вялікай Айчыннай вайны Аляксандру Максімаўну пасля заканчэння Віцебскага педвучылішча накіравалі працаваць у вёску Шэйкі  Крупскага раёна ў школу. Там жа працаваў дырэктарам яе будучы муж, Юзэфовіч Пётр Іванавіч. Праз некалькі месяцаў знаёмства яны пажаніліся. І раптам пачалася вайна. У гэты час у Аляксандры Максімаўны нарадзілася дачушка. Выехаць сям’я Юзэфовічаў нікуды не паспела. Засталіся ў той вёсцы, дзе працавалі, у сваёй маленькай кватэры. Пётр Іванавіч, як і да вайны, працягваў вучыць дзяцей.

— Раскажыце, як Вас сустрэла вайна?

— Бяда прыйшла нечакана. Немцы ў час аблавы знайшлі ў нашай вёсцы чатыры міны. Быў красавік 1944 года, і фашысты асабліва звярэлі. Разам з трыццацю аднавяскоўцамі нас з мужам арыштавалі за сувязь з партызанамі. Збіраючыся ў турму,  дачку я пакінула дома: можа, хоць яна выжыве? Так для нас усіх пачаліся пакутлівыя дні.

У Крупках нас, зняволеных, пратрымалі месяц. Потым мяне разам з тысячамі нявольніц пагрузілі ў вагоны і адправілі на захад. Недзе пад Брэстам партызаны спрабавалі нас вызваліць, але беспаспяхова. На світанні мы прыбылі ў Асвенцім і ўзрадаваліся, што пакутлівая дарога нарэшце скончылася.

— Хоць і цяжка ўспамінаць, але ці не маглі б вы нам расказаць крыху пра жыццё ў канцлагеры.

— Радавацца давялося нядоўга: нас тут жа распранулі дагала, адзенне загадалі скласці ў спецыяльныя мяшкі і напісаць на іх свае адрасы: “Калі скончыцца вайна, вам усё вернуць”. Усіх абстрыглі нагала – валасы таксама прыбралі, у пралічанай да дробязей гаспадарцы фашыстаў не прападала нічога. Усіх уважліва агледзелі: шукалі золата. У каго знаходзілі залатыя зубы і каронкі – вырывалі. У мяне залатых зубоў не было, але немцам спадабаліся мае ўласныя – і іх зараз жа, без усялякага абязбольвання і абеззаражвання, вырвалі.

  • Колькі я пасля вайны ні спрабавала ўставіць пратэзы, — гаворыць Аляксандра Максімаўна, — ніводзін дантыст за гэта не браўся. Голых, стрыжаных, акрываўленых, нас загналі ў невялікае цеснае памяшканне, далі кожнай па ручніку і кавалачку мыла. За сцяной нешта гуло, нібы полымя ў печы, пахла паленым. Ніхто нічога не разумеў, але ўсе чакалі горшага. І тут прыбег афіцэр, нешта злосна закрычаў: тыя, хто ведаў нямецкую мову, пераклалі, што ён загадаў гэты транспарт не паліць. Смерць прайшла побач – і абмінула…

Нас рассялілі па бараках, далі паласатую вопратку, на руцэ кожнай жанчыны выкалалі нумар, 81463 – гэтыя пяць лічбаў на бясконца доўгі час сталі маім пашпартам Аляксандры Максімаўны, імем, прозвішчам, грамадзянствам. Сталі ганяць на працу. У 6 гадзін раніцы, абавязкова пад музыку, выводзілі за браму, і ісці трэба было бадзёра, у нагу, хто збіваўся з рытму, білі. У шэсць гадзін вечара гэтак жа пад музыку вярталіся. Мы, маладзейшыя, хавалі больш сталых жанчын у сярэдзіну, бо тыя часцей збіваліся і заўсёды хадзілі са спаласаванымі плячыма. Кармілі – 100 грамаў хлеба на дзень. І ўсё.

— Скажыце, якую працу выконвалі ў лагеры?

  • Працавалі цяжка, асабліва спачатку. 12 жанчын упрагаліся ў вялізныя падводы-фуры і ехалі збіраць трупы, а потым адвозілі іх у агульную яму. Затым сталі працаваць у полі, там было лягчэй, хоць травіну дзе якую знойдзеш. Ды і работа была больш звыклая. Толькі попел рассейваць мы не любілі, надта ён рукі калоў, проста да крыві…

Можна толькі здагадвацца, праз якія выпрабаванні трэба было прайсці, каб сэрца закамянела да такой ступені, што можна збіраць трупы тых, з кім ехаў у адным вагоне, і не думаць, што заўтра могуць гэтак жа са стукам закінуць у фуру тваё мёртвае цела. Рассейваць па полі попел з печаў – у нямецкай гаспадарцы ўсё павінна прыносіць карысць – і не згадваць, чые недагарэўшыя часцінкі касцей колюць да крыві твае пальцы. Фашызм забіў у нас усе пачуцці, пакінуўшы пакуль толькі фізічную абалонку жывой істоты, у якой ледзь-ледзь цеплілася жыццё.

— Як гэта ўсё можна было вытрываць?

  • Кожную нядзелю для нас наладжваліся “іспыты”: кожная з нявольніц павінна была прабегчы пэўную дыстанцыю і пераскочыць цераз канаву. Калі гэта ўдавалася зрабіць – у панядзелак зноў чакала цяжкая праца. Тых жа, хто не меў ужо сілы выконваць усё гэта, сялілі ў асобны барак, і як толькі затрымліваўся па якой-небудзь прычыне транспарт з жывым палівам, падавалі сваё, “мясцовае” – “адбракаваных” вязняў – печы не павінны былі прастойваць без работы, і карміць мела сэнс толькі тых, хто мог працаваць.
  • Куды яшчэ Вас закінуў лёс?

— Калі фронт стаў набліжацца, з Асвенціма нас перавезлі ў Равенсбрук, канцэнтрацыйны лагер пад Берлінам. У студзеньскую сцюжу, у адкрытых вагонах, выдаўшы ў якасці ўцяпляльніка толькі лёгкую летнюю коўдру. Больш палавіны вязняў, прыехаўшы, так і не ўзняліся з падлогі прамерзлага вагона, замерз нават немец-канваір. Мне ж суджана было выжыць.

Затое ў Равенсбруку нам далі па шклянцы гарохавага супу– ах, якая гэта была смаката!

У Равенсбруку перад самым вызваленнем, калі ўжо была чуваць артылерыйская кананада, я захварэла. Перавялі ў шпіталь, і я ўсё прасіла доктара- польку:

  • Пані, памажыце, не дайце мне памерці. У мяне дома дачушка маленькая засталася…
  • Калі ж вас, нарэшце, взвалілі?

Моманту, калі лагер вызвалілі амерыканцы, я не памятаю. Запомнілася толькі, што салдат у незнаёмай форме даў мне сухога малака і паказаў, што ў яго толькі можна намачыць і аблізаць палец, а калі з’есці ўсё, то – “капут”.

— А што ж здарылася з вашай маленькай дачушкай? 

— Маленькай Ларысе, якая засталася адна ў невялікай настаўніцкай кватэры, не было і трох гадоў. Забраць малую да сябе ніхто не асмельваўся, бо за сувязь з партызанамі, за ўтойванне членаў іх сямей пагражала смерць. Толькі хросная маці дзяўчынкі, праходзячы паўз пакінутую хату, кідала ў расчыненую фортачку кавалачак хлеба. У дзіцяці хапала розуму знайсці яго і з’есці. Праз нейкі час пра лёс дзяўчынкі даведаўся святар з суседняга мястэчка – і не пабаяўся, забраў дзіця да сябе. Там Ларыса і выхоўвалася да вызвалення, а затым бацькі майго мужа, Пятра, даведаўшыся, што ўнучка іх жывая, забралі малую да сябе ў Мінск. А калі  я вярнулася ў Мінск, дзяўчынка доўга не ішла да мяне, паўтараючы адно: “Маёй мамкі няма, яе забралі немцы”. Колькі я адплакала, пакуль дачушка зноў прывыкла да мяне. Але нават пасля таго, як нарэшце ўсе сабраліся разам, жыць лягчэй не стала: абое хісталіся ад  слабасці. Нічым не маглі дапамагчы і мае бацькі: на спаленай фашыстамі  Віцебшчыне людзі самі галадалі. І мы папрасіліся працаваць настаўнікамі ў Заходнюю Беларусь.

— Як склалася ваша пасляваеннае жыццё ў Заходняй Беларусі?

— Накіравалі нас у вёску Свінкі Свірскага раёна (цяпер Малінаўка  Смаргонскага раёна). Выпрабаванняў хапіла і там: Пётр Іванавіч арганізоўваў калгас і адначасова настаўнічаў, два гады быў старшынёй калгаса. Аляксандра Максімаўна працавала ў школе. Потым перавялі Юзэфовіча ў Масцяны – і там удалося падняць гаспадарку.

Апошнія гады да выхаду на пенсію мы з Пятром Іванавічам працавалі ў Страчскай школе. У Страчы ў нас быў цудоўны і дагледжаны дом, сад, невялічкая пасека. Дзеці – а ў 1947 годзе нарадзіўся і сын Васіль – жывуць у Мінску. Там жа нарадзіліся і ўнукі,  праўнукі.

— Мы зразумелі, якой жудаснай з’явай з’яўляецца вайна. Мы – шчаслівыя дзеці, таму што нарадзіліся і жывём пад мірным небам. Наш абавязак сёння – шанаваць памяць аб загінуўшых. Няхай на зямлі ніколі не будзе вайны!

На жаль, сёння Аляксандры Максімаўны ўжо няма, але засталіся жыць і працаваць яе дзеці, унукі, якія ганарацца ёю. Наша школа, музей баявой славы беражэ аб ёй памяць.

 

]]>
http://grodnobsz.by/archives/z-uspaminau-vyaznya-asventsyma-a-m-yuzefovich/feed 0
Экскурсия в музей Боевой Славы http://grodnobsz.by/archives/ekskursiya-v-muzej-boevoj-slavy http://grodnobsz.by/archives/ekskursiya-v-muzej-boevoj-slavy#respond Tue, 23 Apr 2019 23:28:32 +0000 http://grodnobsz.by/?p=4892 По инициативе правления Ленинской районной организации ОО «Белорусский союз женщин» г. Гродно ученики старших классов ГУО «СШ №23 г. Гродно» провели обзорную экскурсию в музее Боевой Славы 172 Истребительного авиационного полка для детей из многодетных семей и семей, где дети признаны находящимися в социально опасном положении  –  учеников школ микрорайона.

Ребятам рассказали о начале Великой Отечественной войны, героическом пути 172 ИАП, о жизни Гродно в годы оккупации и об освобождении родного города от немецко-фашистских захватчиков.

В музее собрано более ста экспонатов. Неподдельный интерес у ребят вызвали предметы, принадлежащие солдатам, отдельные элементы снаряжения.

Правление Ленинской районной организации ОО «Белорусский союз женщин» г. Гродно и далее будет продолжать работу по воспитанию у детей и подростков чувства патриотизма и гордости за свою страну, за подвиг народа в Великой Отечественной войне, уважительного отношения к героическому прошлому своего народа. Впереди — реализация проектов «Письмо солдату», «Живем! Помним! Гордимся!»

]]>
http://grodnobsz.by/archives/ekskursiya-v-muzej-boevoj-slavy/feed 0